Depresja – czym jest? Jak leczyć depresję?

marzec 7, 2023

Czy ostatnio jesteś bardziej smutny i obniżył się twój nastrój? Czy pogłębiły się zaburzenia snu? Czy zaczęły pojawiać się myśli samobójcze? Jeśli tak to jest wielce prawdopodobne, że cierpisz na depresję i potrzebujesz pomocy.

Co to jest depresja?

Według Światowej organizacji Zdrowia WHO depresja jest najczęściej diagnozowaną na świecie chorobą psychiczną, najczęściej u osób w wieku 20 do 40 lat. W trakcie swojego życia epizody depresyjne dotykają około 20% populacji i niestety ze względu na coraz szybsze tempo życia problem depresji nasila się. Jest też ona również podstawową i najczęstszą przyczyną prowadzącą do niezdolności do czynnej pracy. Prawie połowa pacjentów zgłaszających się do lekarza pierwszego kontaktu przez błędy w diagnostyce depresji zostaje błędnie zdiagnozowana. Prawdopodobnie dlatego, że objawy depresji są bardzo podobne do symptomów jakie dają również inne choroby somatyczne. Zostają oni objęci nieskutecznym leczeniem i w konsekwencji są pozostawi samym sobie. A w tej chorobie bardzo ważne jest prawidłowe rozpoznanie symptomów depresji i podjęcie odpowiedniego leczenia, które ratuje życie.

Depresja jest chorobą, którą z powodzeniem można leczyć eliminując przyczyny występowania zaburzeń depresyjnych. Najważniejszą jednak rzeczą jest aby od samego początku prawidłowo rozpoznać depresję. Leczenie depresji jest procesem długotrwałym, tak jak każde wynikające z zaburzeń psychicznych, jednakże prowadzone prawidłowo w efekcie pomaga powrócić do normalnego i zdrowego życia.

Rodzaje depresji

Generalnie są to stany patologiczne prowadzące do zaburzeń nastroju takich jak min. smutek, brak wiary we własne możliwości, niska samoocena, utrata zainteresowań, poczucie winy. Niestety często zdarzają się również myśli i czyny samobójcze. Z tego powodu ciężko zaklasyfikować objawy depresji do jednej jednostki chorobowej. Generalnie wyróżnia się dwa podstawowe typy depresji:

Endogenna

Depresja endogenna jest związana z nieprawidłowym funkcjonowaniem naszego organizmu na poziomie biologicznym. Przyczyną depresji jest zespół zaburzeń depresyjnych najczęściej związany z dysfunkcją naszego układu nerwowego i hormonalnego oraz nieprawidłową pracą naszego mózgu. Depresja ta może być również związana min. z obciążeniem metalami ciężkimi, obciążeniem przez grzyby, wirusy, pasożyty, brakiem witamin, minerałów, nieprawidłową dietą. Depresja endogenna jest trudna w diagnozowaniu dlatego, że objawy pojawiają się, najczęściej samoistnie bez wyraźnego szoku spowodowanego przez przeżyte traumy.

Egzogenna

Depresja egzogenna jest wywołana zewnętrznym traumatycznym wydarzeniem uruchamiającym różnorodne procesy prowadzące do depresji. Wszystkie czynniki zewnętrzne jakich doświadczamy są obarczone bagażem emocjonalnym, które są oceniane przez nasz układ limbiczny. Informacje negatywne wywołujące emocje min. złość, strach, agresja, lęk, zaburzają strukturę całego układu limbicznego, co w konsekwencji prawdopodobnie aktywuje mechanizm uaktywniający depresję egzogenną.

Aktualnie przyjmuje się, że najczęściej występującym typem depresji jest depresja, w której występują elementy występujące w depresji endogennej i egzogennej. Osoba cierpiąca na depresję endogenną dodatkowo doświadcza również negatywnego wpływu czynników zewnętrznych. Na depresję egzogenną częściej zbadają osoby dodatkowo posiadające zaburzenia ze strony układu hormonalnego. Klasyfikacja międzynarodowa ICD-10 wyróżnia główne typy epizodów depresji:

łagodne,
umiarkowane,
ciężkie bez objawów psychotycznych,
ciężkie z objawami psychotycznymi.

Reasumując depresja to choroba składająca się z wielu grup zaburzeń depresyjnych i tak możemy wyróżnić min:

Depresja starcza

W ostatnich latach obserwuje się wzrost wystąpienia depresji u osób po 65 roku życia. Szacuje się, że w domach spokojnej starości około 30% pensjonariuszy na depresję, a w przychodniach około 25%. Ryzyko wystąpienia depresji najczęściej jest związane z przewlekłymi chorobami, które niestety powszechnie powodują pogorszenie się stanu ogólnego związanego z codziennym funkcjonowaniem, co wpływa to na pogorszenie własnej samooceny. Czynniki jakie mogą dodatkowo wpłynąć na wystąpienie depresji to samotność spowodowana rozwodem, śmiercią partnera, opuszczeniem domu przez dzieci czy też pogorszeniem się na starość sytuacji materialnej.

Depresja lękowa

Zwana również zespołem depresyjno-lękowym. Jest to forma depresji z z dominującymi objawami psychicznymi, behawioralnymi oraz bardzo często wegetatywnymi. Występują różnego rodzaju zaburzenia psychiczne takie jak min. chorzy są w ciągłym napięciu, są pobudzeni emocjonalnie i ruchowo, odczuwają zagrożenie, towarzyszy im niepokój manipulacyjny. Występują u nich zaburzenia psychotyczne, zaburzenia depresyjne nawracające oraz bardzo często występuje u nich bezsenność wraz z różnego rodzaju zaburzeniami snu.

Zespół napięcia przedmiesiączkowego PMS/Przedmiesiączkowy syndrom dystroficzny PMDD

Jest to choroba, która dotyka około 5% kobiet w okresie około tygodnia przed rozpoczęciem się menstruacji. Do podstawowych objawów zalicza się min. zaburzenia miesiączkowania, drażliwość, bóle i zawroty głowy, zmęczenie, zaburzenia koncentracji, niska samoocena, wymioty, biegunki, różnego rodzaju problemy ze snem. Dodatkowo pojawiają objawy somatyczne takie jak obrzęk i tkliwość piersi, różnego rodzaju bóle kostno-stawowe oraz mięśniowe zaburzające normalne codzienne funkcjonowanie. Naukowcy coraz częściej kwalifikują PMS do grupy zaburzeń depresyjnych. Generalnie objawy ustępują samoistnie, do kilku dni po wystąpieniu miesiączki, jednakże w przypadku ciężkich objawów psychicznych i somatycznych wdraża się również na stałe leki przeciwdepresyjne.

Depresja w ciąży

Najczęściej powstaje w wyniku zaburzeń emocjonalnych związanych z nową sytuacją życiową, jaką jest ciąża oraz zmian hormonalnych przez nie wywołanych. Generalnie przyjmuje się, że na depresję w ciąży częściej zapadają kobiety, które nie chciały mieć dzieci. Najczęściej objawy depresji pojawiają się w pierwszym trymestrze ciąży. Objawy występujące w trzecim trymestrze są powiązane z troską, lękiem, strachem o zdrowie dziecka oraz o przebieg porodu. Dodatkowym czynnikiem mogą być kwestie społeczne dotyczące roli matki min. takich jak:

czy sobie poradzę?
czy dam radę?
czy sprostam wyzwaniu?
jak mnie będą postrzegać inni w roli matki?
co dalej po porodzie?

Najczęściej objawy depresji u kobiet w ciąży dotyczą zaburzenia snu i sposobu odżywiania. Jednakże zaburzenia depresyjne dotykają również innych kwestii i mogą manifestować się jako min.:

nadużywania alkoholu,
nadużywania leków,
nadużywania substancji psychoaktywnych,
różnego rodzaju sytuacje doprowadzające do zagrożenia życia płodu,
myśli samobójcze.

Głównym problem w leczeniu depresji u ciężarnych jest to, że leki przeciwdepresyjne nie powinny być w tym stanie stosowane ze względu na dobro dziecka. Ze względu na ich działania niepożądane ich stosowanie jest wskazane tylko w przypadkach, kiedy zdrowie i życie matki oraz płodu jest zagrożone. Dlatego w tym przypadku bardzo ważna jest psychoterapia jak również wsparcie jakie ciężarna otrzymuje od najbliższych oraz środowiska w jakim przebywa.

Depresja poporodowa

Na depresję poporodową, która jest jest dość częstym zaburzeniem cierpi około 15% matek. Do wystąpienia depresji przyczyniają się zmiany hormonalne, które wraz z nieodpowiednią pomocą ze strony rodziny i otoczenia w jakim żyje matka z nowonarodzonym dzieckiem powodują wystąpienie objawów depresji poporodowej. Najczęstszymi objawami jest zmęczenie, poczucie winy, smutek, nadmierny lęk oraz troska o zdrowie dziecka oraz jego prawidłowy rozwój. Dodatkowo występują niepokojące objawy takie jak bezsenność wraz z innymi zaburzeniami snu, problemy z dietą, brak energii, niedostateczna koncentracja. W skrajnych przypadkach pojawia się skłonność do tendencji samobójczych.

Dystymia/Depresja nerwicowa

Dystymia charakteryzuje się uporczywym i przewlekłym obniżeniem nastroju. Jest to choroba diagnozowana u koło 5% społeczeństwa. Zostaje ona rozpoznana jeżeli u dorosłych przynajmniej dwa objawy występują ponad 2 lata (u dzieci i młodzieży 1 rok). Są to min.:

niska samoocena,
poczucie niskiej wartości,
uczucie przygnębienia,
silne napięcie psychiczne,
lęki,
zaburzenia snu,
brak odczuwania przyjemności,
problemy z podejmowanie decyzji,
zaburzenia łaknienia,
problemy z koncentracją,
poczucie wewnętrznej pustki,
wszechobecne poczucie beznadziejności,
poczucie wyalienowania,
brak kontaktów rodzinnych, towarzyskich.

Chorzy mają problemy z samodzielnym podejmowanie decyzji, wszystko wydaje się im trudne (trudniejsze niż innym ludziom). Są oni poirytowani, niezadowoleni, ponurzy, podchodzą do wszystkiego bez entuzjazmu. Jednym z objawów charakterystycznych jest to, że symptomy narastają w godzinach popołudniowych oraz chorzy są cały czas zmęczeni, nawet po długotrwałym śnie lub wypoczynku. Jest to choroba przewlekła i zdarza się, że współistnieje z epizodem depresyjnym, co utrudnia leczenie i może prowadzić do wystąpienia ciężkiej depresji.

Depresja maskowa

Daje mało charakterystyczne objawy, które najczęściej różnią się od objawów klasycznych i utrudniają rozpoznanie depresji. Jest to choroba najczęściej występująca u dzieci i młodzieży. Charakteryzuje się tym, że objawy bardziej odpowiadają innym zaburzeniom somatycznym min. przewlekłe zespoły bólowe, słaba wytrzymałość fizyczna, brak odczuwania przyjemności, przesadny lęk przed chorobami graniczący z hipochondrią.

Depresja sezonowa SAD

SAD jest zakwalifikowany do zaburzeń grupy choroby afektywnej dwubiegunowej. W depresji sezonowej jako główną przyczynę wskazuje się niedobór światła słonecznego. Charakteryzuje się ona nawracającymi zaburzeniami nastroju wzmagającymi się w okresie wiosny, jesieni i zimy. Najczęściej występuje o osób zamieszkujących kraje o niskim nasłonecznieniu oraz osób aktywnych zawodowo w nocy lub też pracujących w pomieszczeniach bez dostępu światła słonecznego. Najprawdopodobniej związane jest to zaburzeniem wydziałania hormonu melatoniny i innych neuroprzekaźników. Osoby chore uskarżają się min. na spadek nastroju, wzrost wagi, popadanie w nałogi, problemy ze snem, zaburzenia koncentracji.

Depresja lekooporna

Jest to depresja, w której w trakcie leczenia depresji nie uzyskano poprawy przy zastosowaniu leków przeciwdepresyjnych z minimum dwóch różnych grup, przy zachowaniu schematu leczenia. Brak reakcji na leki jest wskazaniem do wdrożenia terapii elektrowstrząsami ECT.

Depresja atypowa

Jest to bardzo często występujące schorzenie, niestety rzadko prawidłowo zdiagnozowane. U chorych obserwuje się pobudzenie, reaktywność nastroju, zwiększone zainteresowanie na aktualne wydarzenia. Generalnie objawy są odwrotnością tych jakie występują w klasycznej depresji. Występuje wzmożona senność wraz z uczuciem ciężkości ciała oraz zwiększona wrażliwość na odrzucenie w relacjach rodzinnych i środowiskowych. Pojawia się wzmożony apetyt, głownie na cukier, co przyczynia się do tycia. Najczęściej jest ona powiązana z zaburzeniami afektywnymi dwubiegunowymi, jak np. SAD.

Depresja anakliniczna / Choroba szpitalna

Są to zaburzenia u noworodków i niemowlaków wskazujące jako przyczyny podłoża depresji rozdzielenie z matką. Objawy dominujące jakie występują to min. zaburzenia snu, okresowy wzrost ciepłoty ciała, utrata apetytu, zmniejszenie i zanik odruchu ssania, niestrawność, spadek wagi ciała, apatia, skłonność do płaczu. Objawy depresji szpitalnej zwykle ustępują po około 3-4 miesiącach od momentu połączenia z matką.

Choroba afektywna jednobiegunowa/zaburzenia depresyjne nawracające

Przyjmuje się, że występuje ona u około 15% osób na całym świecie, jednakże tylko około połowa chorych poddaje się leczeniu. Jest to choroba, która jest rozpoznana u pacjenta, jeżeli wystąpił u niego pojedynczy epizod dużej depresji lub też cierpi on na zaburzenia depresyjne nawracające. Przyjmie się, że najistotniejszym czynnikiem wpływającym na zachorowanie jest wpływ czynników zewnętrznych.

Statystycznie osoby zapadające na chorobę afektywną jednobiegunową w trakcie swoje życia mają 3 do 4 epizodów zaburzeń depresyjnych. Epizody, które nie zostały poddane leczeniu w przebiegu choroby afektywnej jednobiegunowej ustępują mniej więcej w okresie do 9 miesięcy. Najbardziej efektywną formą terapii jest profilaktyka, najczęściej realizowana poprzez zajęcia i terapie, które tylko w części są zgodne z wytycznymi medycyny akademickiej jako działania w zaburzeniach depresyjnych nawracających.

Depresja dwubiegunowa ChaD/Psychoza maniakalno-depresyjna/Choroba afektywna dwubiegunowa

Jest to choroba, na którą zapada około 8% populacji na świecie, około 20% chorych popełnia samobójstwa, a około 50% chorych ma za sobą próby samobójcze. W tym zaburzeniu w jego przebiegu pojawiają się epizody depresji, manii/hipomanii lub mieszane. Przebieg fazy depresyjnej jest podobny jak w chorobie jednobiegunowej jednakże dochodzi tutaj do wystąpienia fazy manii. Mania jest to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się tym, że samoistnie występuje bardzo rzadko. Najczęściej jest połączona z epizodami depresyjnymi i najogólniej mówiąc jest przeciwieństwem depresji. Objawy manii to min. podwyższony i wzmożony nastrój, nadpobudliwość, gonitwa myśli, zaburzenia snu i rytmu dobowego, niezrównoważone i często nierozsądne postępowanie.

Generalnie częściej występują fazy depresyjne, które nasilają się w przeciągu 2-3 tygodni i najczęściej rozpoczynają się od obniżenia nastroju, zwiększonym odczuwaniem smutku oraz zmniejszeniem potrzeby snu lub jej całkowitym brakiem. Wdrożenie farmakoterapii przeciwdepresyjnej i innych substancji psychoaktywnych powoduje szybkie ale krótkotrwałe polepszenie. Jest to trudna w leczeniu choroba, która wiąże się z dużym ryzykiem samobójstwa i w związku z tym w szczególnych przypadkach wymaga hospitalizacji na oddziałach zamkniętych.

Przyczyny depresji

Na podstawie wyników badań z ostatnich kilkudziesięciu lat wyróżniono wiele czynników wpływających na wystąpienie depresji. Są to czynniki jednorazowe lub też występujące długofalowo dotykające osobę personalnie ale również jego rodzinę i najbliższe otoczenie w jakim żyje i pracuje. Najczęściej występujące objawy depresyjne to:

lęk przed śmiercią,
stres,
odrzucenie,
wstyd,
nałogi,
problemy z dzieciństwa i okresu dorastania,
rozstania z parterami, separacje, rozwody,
śmierć w rodzinie lub wśród osób bliskich,
kalectwo, trwałe inwalidztwo
pogorszenie się stanu zdrowia,
problemy zdrowotne np. rak,
nieprawidłowa praca układu hormonalnego,
niepożądane objawy ze strony leków,
obawy przed pogorzeniem statusu społecznego związanego ze zmianą lub utratą pracy,
zmiana miejsca zamieszkania,
wyalienowanie społeczne,
mobbing w domu, pracy,
traumy spowodowane przez różnego rodzaju zdarzenia losowe takie jak wypadki, udział w przestępstwie.

Jak widać list jest bardzo długa i jest prawie niemożliwe aby wymienić wszystkie przyczyny jakie prowadzą do zachorowania na depresję. Krzepiące jest to, że rozwój nauki w tym medycyny daje szanse chorym, jak również ich rodzinom do powrotu do zdrowia oraz do normalnego funkcjonowania w społeczeństwie.

Depresja objawy / depresja symptomy według WHO

Depresja dotyka ludzi na całym świecie, w różnych kręgach kulturowych, w różnym wieku, o zróżnicowanym statusie społecznym i materialnym. Światowa Organizacja Zdrowa WHO wraz z innymi organizacjami opracowała listę symptomów pomocnych przy diagnozowaniu depresji. Symptomy depresji według WHO to objawy, które występują praktycznie codziennie, trwają minimum 2-3 tygodnie i powodują narastanie niepokoju oraz negatywnie wpływają na nasze życie rodzinne, zawodowe i relacje społeczne.

Według światowej Organizacji Zdrowia epizod depresyjny to obniżenie nastroju powiązane ze spadkiem zainteresowania wykonywaniem czynności codziennych utrzymujące się przez minimum 2 tygodnie. W przebiegu depresji możemy rozróżnić objawy fizyczne i objawy psychiczne.

I tak do objawów fizycznych możemy zaliczyć min.:

słabnący lub wzmożony apetyt,
wszechogarniające zmęczenie,
spadek energii i szybsze męczenie się,
pobudzenie lub spowolnienie psychoruchowe,
brak sił do wykonywania najprostszych czynności,
samoistne bóle różnych części ciała np. bóle głowy, bóle kończyn,
nieprawidłowe funkcjonowanie naszych zmysłów oraz organów,
zaburzenia widzenia,
spadek libido oraz zaburzenia seksualne,
zaniedbywanie wyglądu i higieny osobistej,
zaburzenia cyklu miesiączkowego,
zaburzenia snu oraz rytmu dobowego,
popadanie w różne rodzaje nałogów np. narkotyki, alkohol.

Do objawów psychicznych możemy zaliczyć min.:

wszechogarniający lęk,
problemy z koncentracją,
poczucie małej wartości względem siebie,
brak wiary we własne siły,
obniżony nastrój,
apatia,
spadek i/lub utrata zainteresowań,
bezustanne poczucie winy
poczucie beznadziejności,
brak odczuwania radości i przyjemności,
objawy psychotyczne np. halucynacje,
nawracające myśli o śmierci,
tendencje samobójcze.

W jaki sposób diagnozuje się depresję?

Występowanie kilku objawów depresji przez dłużej niż 2-3 tygodnie jest wskazaniem do zasięgnięcia konsultacji lekarskiej w poradni zdrowia psychicznego. Podczas konsultacji lekarz psychiatra przeprowadza wywiad, również z bliskimi pacjenta oraz wykorzystuje testy psychometryczne. Dodatkowo korzystając z klasyfikacji ICD-10, DSM-5, DSM-IV, które służą do diagnostyki depresji, stwierdza lub też wyklucza depresję. Niestety prawie połowa chorych nie zostaje prawidłowo zdiagnozowana w POZ, błędnie dochodzi do wykluczenia depresji i u większości pacjentów dochodzi do rozwoju depresji oraz zaostrza się jej przebieg.

Przyczyną tego stanu rzeczy prawdopodobnie jest to, że dopiero wtedy kiedy bardziej nasilą się objawy może być ona rozpoznana przez lekarzy POZ. Dodatkowo aktualnie nie posiadamy jeszcze testów laboratoryjnych oraz badań obrazowych pomocnych w diagnostyce depresji. Dlatego najważniejszą rzeczą jest zwracanie uwagi na stan mentalny swój oraz swoich najbliższych, jak najszybsze reagowanie na długotrwałe spadki nastroju, utratę zainteresowań oraz spadki energii prowadzące do szybszego niż zwykle męczenia się fizycznego i psychicznego.

Autodiagnoza depresji

Bardzo ważną rolę we wczesnym rozpoznaniu depresji pełni autodiagnoza depresji. Można ją przeprowadzić wykorzystując min. inwentarz depresji Becka. Jest to test, który możemy wykonać samodzielnie, odpowiadając na 21 pytań, z których każde ma 4 możliwe odpowiedzi. Każda odpowiedź ma swoją wagę punktową od zera do trzech punktów.

Po zsumowaniu otrzymujemy wynik, i tak jeżeli otrzymaliśmy od 0 do 11 punktów wskazuje to na obniżenie nastroju, brak depresji. Wynik 0d 12 do 27 może wskazywać na stan depresyjny lekki/depresję umiarkowaną. Wynik od 28 i więcej wskazuje na ciężką depresję. Wyniki powinny być zawsze skonsultowane z odpowiednim specjalistą. Pamiętajmy, że tylko wczesne rozpoznanie depresji oraz właściwa terapia, tak farmakoterapia jak i psychoterapia, daje szansę na wyzdrowienie i powrót do zdrowia.

Skala depresji

Na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat zostały opracowane wielorakie narzędzia pomocne w autodiagnozie oraz diagnostyce lekarskiej zaburzeń depresyjnych. Aktualnie najczęściej stosuje się min.:

Test Becka/Inwentarz depresji Becka
Skala samooceny depresji Zunga
Kwestionariusz Zdrowia Pacjenta-9
Skala depresji Montgomery-Asberg
Inwentarz depresji dziecięcej
Skala depresji Hamiltona
Skala melancholii Becha-Rafaelsona

Są to testy psychometryczne pozwalające w obiektywny sposób ocenić stan psychiczny i emocjonalny pacjenta. Na ich podstawie z dużym prawdopodobieństwem określić jak zachowa się osoba w konkretnej sytuacji.

Leczenie oraz sposoby na depresję

Leczenie depresji można podzielić na dwa główne elementy, a mianowicie na farmakoterapię i psychoterapię. Dodatkowo wykorzystywane są elektrowstrząsy, stymulacja nerwu błędnego, głęboka stymulacja mózgu, fototerapia, muzykoterapia, ruch, antydepresyjny telefon zaufania i wiele innych.

Farmakoterapia

Aktualnie medycyna akademicka posiada bardzo wiele leków przeciwdepresyjnych, które pomagają w ograniczeniu przebiegu epizodów depresyjnych. Najnowsze leki przeciwdepresyjne bardzo często pomagają w całkowitym zlikwidowaniu objawów depresji. Niestety jak każdy lek chemiczny posiadają one działania niepożądane, które manifestują się różnymi zaburzeniami funkcjonowania naszego organizmu. Jednakże aktualnie nie jest dostępny lek, który usunął by przyczyny depresji, działanie jest tylko objawowe. Dlatego też farmakoterapia jest wspierana przez inne formy leczenia depresji.

Psychoterapia

Psychoterapia jest jedną najczęściej wykorzystywanych metod profilaktyki i leczenia zaburzeń psychicznych, w tym depresyjnych. Sesje indywidualne są pomocne w usuwaniu przyczyn lęków, depresji, nałogów, uzależnień i innych zaburzeń w strefie emocjonalnej, które niestety wpływają na nasze życie fizyczne. Najbardziej popularne formy psychoterapii to: psychoterapia Gestalt, psychoterapia poznawczo-behawioralna, psychoterapia psychoanalityczna i psychoterapia psychodynamiczna.

Dodatkowo powyższe metody uzupełnianym o min.:

Jako dyplomowany coach, certyfikowany coach kognitywny Soul-Life-Biznes, master NLP, dyplomowany naturoterapeuta i homeopata wykorzystuję wszystkie znane mi metody do pracy z ludzkim ciałem i umysłem. Przez lata mojej praktyki widziałam rzeczy, których nie potrafię racjonalnie wytłumaczyć. Ale czy trzeba być inżynierem aby zrozumieć na jakiej zasadzie płynie i działa np. prąd, aby ugotować posiłek albo wodę na herbatę? Czy trzeba studiować informatykę aby zrozumieć na jakiej zasadzie działa wifi i pobrać film lub muzykę z przestrzeni? Oczywiście, że nie. Po prostu z tego korzystamy i nie zastanawiamy się jak to działa.

Osoby zgłaszające się po pomoc zawsze ją ode mnie uzyskują. Zdarza się, że czasami nie rozumieją dokładnie na jakiej zasadzie działają terapie jakie przeprowadzam ale wszystkie one mają podłoże naukowe o czym świadczy nagroda Nobla z fizyki przyznana w 2022r. Najważniejszy jest efekt końcowy czyli pomoc w znalezieniu przyczyn, co pomaga w ustąpieniu objawów i powrocie do zdrowia.

Wpływ diety oraz ruchu na depresję

Depresja jest nazywana epidemią XXI wieku. Na całym świecie podczas swojego życia choroba oraz powikłania depresji dotknie około 20% populacji ziemi. To są ogromne liczby świadczące o tym, że służba zdrowia nie radzi sobie z problemem depresji. Choroba ta dotyka psychicznego oraz fizycznego aspektu naszego życia. Badania naukowe udowodniły, że aktywność fizyczna wykazuje właściwości profilaktyczne i antydepresyjne.

I tak WHO zaleca aktywność fizyczną u osób z depresją przez 45 minut 2-3 razy w tygodniu. Ważne jest to aby ćwiczenia były o niewielkiej lub umiarkowanej intensywności. W ostatnich latach przeprowadzono długofalowe badania i okazało się, że aktywność fizyczna podnosi poziom serotoniny i endorfin oraz, że w długim okresie czasu może być tak samo skuteczna jak terapia lekami przeciwdepresyjnymi.

Innym aspektem bardzo często pomijanym w wywiadzie lekarza psychiatry jest sposób odżywiania. A przecież jesteśmy tym co jemy i jeżeli nie dostarczamy wszystkich potrzebnych nam do zdrowego życia składników to zaczynamy chorować. Badania jasno wskazują, że dieta śródziemnomorska jest bardzo efektywna w profilaktyce depresji. Powinniśmy jeść dużo warzyw i owoców oraz zrezygnować z żywności wysoko przetworzonej ze względu na to, że taka żywność pozbawiona jest prawie w 100% właściwości odżywczych. Z czasem dochodzi do niedoborów, które prowadzą do wielu chorób, w tym depresji.

Wyniki badań naukowych wskazują, że osoby mające niedobory witamin z grupy B, witamin z grupy ADEKF, minerałów i aminokwasów zdecydowanie częściej zapadają na epizody depresji. Dlatego tak ważna jest nasz dieta, którą dla naszego dobra powinniśmy ją jak najbardziej urozmaicać i rezygnować z żywności przetworzonej na rzecz surowych owoców i warzyw. Jeżeli już doszło do poważnych niedoborów, zapraszam na terapię w celu wyrównania i zrównoważenia poziomu witamin, minerałów, aminokwasów oraz innych składników odżywczych, co z pewnością pomoże w powrocie do zdrowia.

Jak postępująca depresja zmienia człowieka?

Depresja jest chorobą, która zakłóca nam normalne życie rodzinne, społeczne i zawodowe. Pod jej wpływem wycofujemy się z życia towarzyskiego i bardzo często również z życia rodzinnego, zamykając się w przysłowiowych własnych czterech ścianach. Ci którzy jeszcze kilka miesięcy temu byli duszami towarzystwa po np. śmierci bliskiej osoby lub rozstaniu z partnerem, utracie pracy, bądź traumatycznym przeżyciu, zamykają się w sobie i cierpią, najczęściej w samotności. Przestaje im zależeć praktycznie na wszystkim, stają się niekomunikatywni, apatyczni, czasami reagując na drobiazgi napadami złości i agresji.

Dodatkowo charakteryzują się obniżonym nastrojem, pojawia się nadmierna senność, zmiana masy ciała oraz powtarzają, że odsunęły się od wszystkiego z powodu doświadczanego cały czas poczucia winy, które nie daje im spokoju. Jeżeli niepokojące objawy nie zostaną prawidłowo rozpoznane, a wiemy, że tak jest w minimum 50% przypadków, może dojść sytuacji zagrażającej życiu. Dlatego zwracajmy uwagę na zmianę zachowania u osób, z którymi przebywamy i jeżeli zauważymy niepokojące objawy, reagujmy to może uratować komuś życie.